Pieski świat
Trudna do zdiagnozowania choroba Cushinga jest stanem wpływającym na układ endokrynny psa - gruczoły, które produkują i wydzielają hormony w całym organizmie. Jeden z tych hormonów, kortyzol, jest odpowiedzialny za zarządzanie stresem i...
Trudna do zdiagnozowania choroba Cushinga jest stanem wpływającym na układ endokrynny psa - gruczoły, które produkują i wydzielają hormony w całym organizmie. Jeden z tych hormonów, kortyzol, jest odpowiedzialny za zarządzanie stresem i równoważenie systemu odpornościowego. Kortyzol jest niezbędny dla zdrowego funkcjonowania organizmu, ale jego zbyt duża lub zbyt mała ilość może powodować problemy. Pies z podwyższonym poziomem kortyzolu cierpi na hiperadrenokortycyzm - bardziej znany jako choroba Cushinga.
Istnieją trzy rodzaje choroby Cushinga u psów. Najczęstszy z nich jest spowodowany przez łagodny guz przysadki mózgowej znajdującej się w mózgu. Jest to tzw. hiperadrenokortycyzm zależny od przysadki mózgowej (PDH) i stanowi około 80 procent wszystkich naturalnie występujących przypadków choroby Cushinga. Rzadko guzy przysadki mózgowej są złośliwe, co oznacza, że dają przerzuty do innych obszarów ciała.
Inną formą naturalnie występującej choroby Cushinga jest hiperadrenokortycyzm zależny od nadnerczy (AHD). Nadnercza znajdują się powyżej nerek i wydzielają różne hormony. Rozrost guza zaburza ich prawidłowe funkcjonowanie i może powodować podwyższony poziom kortyzolu. Guzy nadnerczy mają równe szanse na to, by być łagodnymi lub złośliwymi.
Trzeci typ choroby Cushinga nie ma nic wspólnego z guzami. Dochodzi do niej, gdy leki, które pies już przyjmuje, zaburzają pracę układu hormonalnego i prowadzą do hiperadrenokortycyzmu. Najbardziej zagrożone są psy przyjmujące regularnie leki na alergie, zaburzenia odporności i nowotwory. Zdarza się to nawet u psów przyjmujących leki na niski poziom naturalnie występującego kortyzolu. W takich przypadkach, leki zbyt dobrze spełniają swoje zadanie i podnoszą produkcję kortyzolu do niebezpiecznego poziomu.
Istnieje kilka objawów związanych z chorobą Cushinga, ale sztuczka polega na tym, że większość objawów jest również związana z innymi stanami chorobowymi. Nie każdy pies z chorobą Cushinga będzie wykazywał wszystkie objawy, a niektóre skutki uboczne są na tyle łagodne, że mogą pozostać niezauważone przez kilka lat. Choroba ta najczęściej dotyka psy dorosłe w wieku sześciu lat i starsze. Zauważenie objawów u swojego psa nie jest wystarczającym powodem do postawienia diagnozy, ale od czegoś trzeba zacząć. Zaobserwowanie dwóch lub więcej z tych skutków ubocznych u dorosłego lub starszego psa jest wskazaniem, że nadszedł czas, aby porozmawiać z weterynarzem.
1. Zwiększony głód i pragnienie: Niektóre psy są chciwymi zjadaczami, które zachowują się tak, jakby cały czas głodowały, ale pies, który zazwyczaj nie błaga o jedzenie, może zacząć wykazywać oznaki zwiększonego głodu z powodu wysokiego poziomu kortyzolu. Możesz również znaleźć się wypełniając ich miskę z wodą więcej niż normalnie, aby ugasić ich znaczne pragnienie.
2. Zwiększone oddawanie moczu: Dorosły pies, który był szkolony w domu przez lata, może zacząć mieć regularne wypadki w środku, po prostu dlatego, że nie mogą dostać się na zewnątrz wystarczająco szybko. Mogą również zacząć budzić się w środku nocy, aby poprosić o pójście do łazienki.
3. Brzuch z brzuszkiem: Istnieje kilka powodów pojawienia się brzucha u psów, w tym zakażenie glisty, zapalenie otrzewnej i wzdęcia. Kiedy jest to choroba Cushinga, tłuszcz psa migruje do żołądka, a oni tracą napięcie mięśni. Ich brzuch będzie wyglądać zbyt okrągłe i reszta ciała będzie wyglądać szczególnie słabe w porównaniu.
4. Utrata włosów: Wy padanie włosów zaczyna się zwykle w dyskretnych miejscach, takich jak pachy i brzuch. W miarę postępu objawów i pogarszania się choroby, łysina rozprzestrzeni się na ramiona, plecy i szyję psa.
5. Wzmożone dyszenie: Panting to coś, co robią wszystkie psy i trudno powiedzieć, kiedy jest to związane z problemem medycznym. Jeśli masz swojego psa od kilku lat, powinieneś mieć ogólne pojęcie o tym, jak bardzo dyszą. Jeśli pies zaczyna dyszeć regularnie, bez wyraźnego powodu, na przykład gdy wyleguje się na kanapie lub czeka na obiad, może to być choroba Cushinga.
Niski poziom energii, osłabienie mięśni, ciemnienie skóry, nawracające infekcje i niepłodność to inne, mniej powszechne objawy, które razem wzięte wskazują na chorobę Cushinga.
Zauważenie kilku objawów u Twojego psa jest wystarczającym powodem do wizyty u weterynarza, ale nie jest wystarczające do postawienia diagnozy. Zdiagnozowanie choroby Cushinga wymaga przeprowadzenia serii badań diagnostycznych. Pierwszym z nich, po podstawowym badaniu fizykalnym, jest zazwyczaj analiza moczu w celu sprawdzenia stosunku kortyzolu do kreatyniny. Jeśli poziom kortyzolu jest wysoki, nie jest to jednoznaczna odpowiedź, że pies ma chorobę Cushinga. Oznacza to, że może ją mieć, ale potrzebne są dodatkowe badania, aby zawęzić krąg możliwych winowajców.
Następnym testem jest zwykle test supresji z niską dawką deksametazonu. W zależności od wyników, może być również konieczne wykonanie testu stymulacji ACTH i USG jamy brzusznej. Szereg badań oznacza więcej czasu spędzonego w gabinecie weterynaryjnym, ale istnieje kilka innych schorzeń, z którymi łatwo pomylić chorobę Cushinga. Aby postawić trafną diagnozę, lekarze weterynarii przyglądają się zdrowiu psa pod każdym kątem.
Po postawieniu oficjalnej diagnozy, pierwszą rzeczą, o którą pytają właściciele psów jest leczenie. Niestety, nie ma skutecznego lekarstwa na chorobę Cushinga. Największe szanse na wyleczenie ma ADH, ale większość psów (i ich właścicieli) uczy się radzić sobie z chorobą przez resztę życia zwierzęcia.
W łagodnych przypadkach lekarze weterynarii zazwyczaj sugerują wstrzymanie się z leczeniem do czasu, aż będzie ono absolutnie konieczne. Pies, którego jedynymi objawami są na przykład cięższe niż zwykle dyszenie i niewielkie wypadanie włosów na brzuchu, nie jest dotknięty chorobą, która wpływa na jego codzienne szczęście. Leki stosowane w celu przeciwdziałania hiperadrenokortycyzmowi mają poważne skutki uboczne i zazwyczaj w najlepszym interesie psa jest oszczędzenie mu tego ryzyka tak długo, jak to możliwe.
Kiedy objawy postępują, aby zagrozić emocjonalne i fizyczne samopoczucie psa, właściciel może porozmawiać z lekarzem weterynarii o kontynuacji leczenia. Każdy rodzaj choroby wymaga specyficznej strategii leczenia.
Dla przypadków, które rozwijają się z powodu leków, leczenie jest prosty proces powoli odstawić psa od leku. Odstawienie wszystkich razem może prowadzić do odwrotnego problemu, jakim jest niski poziom kortyzolu (choroba Addisona). Odstawianie leku trwa zazwyczaj kilka tygodni, a właściciel psa powinien uważnie obserwować, czy nie następuje nagłe pogorszenie stanu zdrowia. Po skutecznym odstawieniu leku, pies będzie potrzebował leczenia zastępczego dla pierwotnego schorzenia.
Choroba Cushinga związana z guzem w przysadce mózgowej jest leczona jednym z dwóch leków. Lysodren i Vetoryl pomagają przeciwdziałać problemom spowodowanym przez guz, ale mają też niebezpieczne skutki uboczne. Możliwe są uporczywe wymioty, biegunka, depresja i senność. Psy przyjmujące te leki muszą być regularnie monitorowane, aby upewnić się, że skutki uboczne nie przeważają nad korzyściami. Pies najprawdopodobniej będzie musiał być na lekach przez całe życie.
W przypadku guza nadnercza, leczenie jest zazwyczaj bardziej rozległe, ale istnieje również szansa na wyleczenie. Istnieje większe ryzyko, że guz rozprzestrzeni się na inne części ciała, a tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny są potrzebne, aby to wykluczyć. Jeśli guz się rozprzestrzeni, może wpłynąć na organizm na wiele sposobów w zależności od tego, gdzie się dostanie. Jeśli guz zostanie uznany za łagodny, pierwszym krokiem w leczeniu jest zwykle podanie leku w celu zmniejszenia guza. Pies będzie umieszczony na ścisłym harmonogramem leczenia przez kilka miesięcy, jak weterynarze wykresu wielkości guza. Gdy jest to odpowiedni rozmiar, to zwykle sugeruje się, że pies ma operację, aby go usunąć. Jeśli wszystko pójdzie dobrze i guz nie rozprzestrzenił się, procedura ta jest najlepszą szansą dla psa na wyleczenie.
Rokowania dla psa z chorobą Cushinga zależą w dużej mierze od wieku psa, jego ogólnego stanu zdrowia oraz stopnia zaawansowania choroby. Większość psów żyje kilka lat po zdiagnozowaniu choroby, a leczenie tylko w minimalnym stopniu wpływa na jakość ich życia. Właściwa interwencja weterynaryjna i wytrwałość właściciela psa zazwyczaj prowadzą do skutecznego opanowania wszystkich objawów. Pozytywna diagnoza choroby Cushinga nie powinna być traktowana lekceważąco, ale wczesne rozpoznanie i odpowiednio wcześnie podjęta interwencja mogą dać Twojemu psu dużą szansę na szczęśliwe i zdrowe życie.